Wybierz język...

Autor: Dariusz Czernecki - absolwent Wydziału Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Przedstawiam Państwu Medytację Ignacjańską - chrześcijańską alternatywę dla rozpowszechniającej się fali medytacji wschodu. Autorem jest św. Ignacy Loyola, którego teksty w "Ćwiczeniach duchownych" pozwalają pogłębiać naszą duchowość, tak często krępowaną przez problemy dnia codziennego. Osobom zainteresowanym pogłębieniem wiedzy na temat samego stresu polecam artykuł STRES.

Íñigo Lopez urodził się w roku 1491 na zamku w Loyola w kraju Basków (Hiszpania).Do 30. roku życia oddawał się marnościom świata, a z próżnej żądzy sławy jego największą rozkoszą były ćwiczenia rycerskie. W czasie walk hiszpańsko-francuskich znalazł się w oblężonej Pampelunie. Zraniony poważnie w 1521 r. przez kulę armatnią w prawą nogę, został przewieziony do rodzinnego zamku. Długie miesiące rekonwalescencji były dla niego okresem łaski i gruntownej przemiany. Dla skrócenia czasu podano mu książkę znaną w całym średniowieczu, którą napisał bł. Jakub de Voragine - Złotą legendę. Bratowa podała mu ponadto Życie Jezusa Ludolfa de Saksa. Gdy tylko Inigo wyzdrowiał (chociaż na nogę kulał całe życie), opuścił rodzinny zamek i udał się do pobliskiego sanktuarium maryjnego, Montserrat. Aby zdławić w sobie próżnego człowieka, nie golił się ani nie strzygł, pościł codziennie i biczował się, nie obcinał paznokci, nie nakrywał głowy. Codziennie bywał u dominikanów na Mszy świętej. Oddawał się modlitwie i rozważaniu Męki Pańskiej. Szatan dręczył go gwałtownymi pokusami aż do myśli o samobójstwie. W takich zmaganiach powstał szkic jego najważniejszego dzieła, jakim są Ćwiczenia duchowne. Formę ostateczną otrzymały one dopiero w 1540 roku. Były więc owocem 19 lat przemyśleń i kontemplacji.Ignacy zapoznał się i zaprzyjaźnił z bł. Piotrem Faberem i ze św. Franciszkiem Ksawerym. Do ich trójki dołączyli niebawem Jakub Laynez, Alfons Salmeron, Mikołaj Bobadilla, Szymon Rodriguez i Hieronim Nadal. Wszyscy zebrali się rankiem 15 sierpnia 1534 roku w kapliczce na zboczu wzgórza Montmartre i tam w czasie Mszy świętej złożyli śluby ubóstwa, czystości oraz wierności Kościołowi, a zwłaszcza Ojcu Świętemu. W ten sposób powstał nowy zakon, zwany Towarzystwem Jezusowym. Papież polecił, by Ignacy nakreślił szkic konstytucji nowego zakonu. Ignacy uczynił to pod nazwą Formuła Instytutu. Papież po przejrzeniu jej zażądał, by napisać całe konstytucje. Po wielu przeszkodach Rzym zatwierdził je w 1540 roku. Przez ostatnich 16 lat życia Ignacy był przykuty do swojego biurka i rzadko opuszczał progi domu generalnego swego zakonu, by być zawsze do dyspozycji duchowych synów. Nękany różnymi chorobami i dolegliwościami, 30 lipca 1556 roku zapowiedział swoją śmierć i poprosił o udzielenie mu odpustu papieskiego. Współbracia zdziwili się. Kiedy zaś przypuszczali, że mu jest lepiej, po wieczerzy odeszli od jego łoża. Gdy jednak powrócili dnia następnego, Ignacy był już w agonii i zmarł na ich rękach 31 lipca 1556 r. Pozostawił po sobie 7 tysięcy listów, zawierających cenne pouczenia duchowe, Opowiadanie pielgrzyma oraz Dziennik duchowy - świadectwo mistyki ignacjańskiej. Szczególnie obfity owoc wydają do dziś Ćwiczenia duchowne - pierwowzór rekolekcji. W swoim nauczaniu Ignacy przypominał, że człowiek musi dokonać pewnego wysiłku, aby współpracować z Bogiem. Beatyfikacji Ignacego Loyoli dokonał papież Paweł V (w 1609 r.), a kanonizacji - Grzegorz XV (w 1623 r.). Św. Ignacy jest patronem trzech diecezji w kraju Basków; zakonu jezuitów; dzieci, matek oczekujących dziecka, kuszonych, skrupulantów, żołnierzy oraz uczestników rekolekcji - zarówno rekolektantów, jak i rekolekcjonistów. Jego relikwie spoczywają w rzymskim kościele di Gesu.

Medytacja jest to sposób oraz stan podczas którego umysł rozważa w skupieniu jakieś zagadnienie. Relaksacja natomiast jest jedynie sposobem na wyciszenie organizmu bez skupienia i zaangażowania umysłu w jakikolwiek problem. Obie te metody wykorzystywane są do radzenia sobie w sytuacjach stresowych. Zasadnicza różnica między medytacją a relaksacją polega na poziomie i jakości zmian dokonywanych w naszej psychice. Poprzez medytację staramy się modyfikować przyczynę stresu, a relaksacja walczy jedynie z jego skutkami. Dzięki medytacji możemy wykształcić w sobie taki kręgosłup moralny, który spowoduje dużo mniejszą wrażliwość na stres. Medytacja ignacjańska jest to metoda, forma modlitwy angażująca całego człowieka - jego uczucia, wyobraźnię, wspomnienia. Medytacja musi być sumienna, odbywać się w określonym czasie, w ciszy. Najpierw musimy wykonać swoje obowiązki związane z m.in. pracą, potem wykonujemy medytację, a dopiero wtedy można robić inne rzeczy. W medytacji jednym z najważniejszych elementów jest szczerość przed sobą i Panem Bogiem.

W każdej medytacji wyróżniamy trzy podstawowe bloki:

Blok 1 - Przygotowanie dalsze

Czas trwania ok.15 minut (najlepiej wieczorem, a medytacja następnego dnia):

1. słucham treści do medytacji lub czytam odpowiedni fragment Pisma Świętego
2. notuję treści mnie poruszające (2-3 punkty, które będą teścią medytacji)
3. wybieram postawę na modlitwę - wygoda+szacunek; czas; miejsce. Raz obrane miejsce, pozycja lub czas nie powinny być zmieniane w trakcie modlitwy gdyż to uczy to nas wytrwałości

Blok 2 - Przygotowanie bliższe, Medytacja, Rozmowa końcowa

Czas trwania ok.45 minut. W ciszy.
Rozpoczynam znakiem Krzyża.
Przygotowanie bliższe:

1. Prośba - „Spraw Panie aby wszystkie moje myśli, pragnienia, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Twojego Boskiego Majestatu”
2. Wyobraźnia - wyobrażam sobie sytuację opisaną w Piśmie Świętym (można przeczytać jeszcze kolejny raz odpowiedni fragment). Wyobrażam sobie siebie jako uczestnika, obserwatora tych sytuacji
3. Prośba o owoc medytacji - Proszę o to czego chcę i pragnę. Pomyślę o celu w jakim podejmuję się tej modlitwy, jeśli jest to np. medytacja o grzechu to może to być wyzbycie się go i zobaczenie zła w nim tkwiącego .

Medytacja:

1. widzę oczami wyobraźni np.miejse, porę dnia, inne osoby oraz ich wygląd oraz zachowanie
2. słuszę uszami wyobraźni np. dźwięki otoczenia, szum drzew, rozmowy osób, barwę i ton ich głosów, krzyki
3. czuję węchem wyobraźni np. zapach skoszonej trawy, zwierząt gospodarskich, ciepłego wiatru, wonnego olejku
4. smakuję smakiem wyobraźni np. słonych łez, wody, wina, chleba
5. dotykam dotykiem wyobraźni np. materiału ubrań, spracowanych rąk osób, pni drzew, powiewu wiatru

Podczas kontemplacji:

1. wsłuchuję sie w głos Boga, w głos treści Pisma Świętego
2. z tą treścią wchodzę w moje życie, wchodzę w siebie, jak to sie wiąże z moim doświadczeniem
3. daję moją odpowiedź czyli co z tym zrobię

Św. Ignacy podaje, że należy rozpocząć kontemplację albo klęcząc, albo leżąc krzyżem na ziemi, albo leżąc na wznak, albo siedząc, albo stojąc; i zawsze trzeba zmierzać ku temu, co chcę osiągnąć. Zwracamy uwagę na dwie rzeczy:

1. Najpierw na to, że jeżeli odnalazłem coś klęcząco, nie zmienię pozycji, a jeżeli leżąc krzyżem, to podobnie itd.
2. Na przedmiocie, w którym odnalazłem to, czego szukam, zatrzymam się bez niespokojnego przechodzenia do następnego punktu, aż będę zupełnie zadowolony.

Rozmowa końcowa: Rozmowa odbywa się właściwie, jeżeli mówię jak przyjaciel mówi do przyjaciela, lub jak sługa do pana, raz proszę o jakąś łaskę, to znów się obwiniam z powodu uczynionego zła, a czasem przedstawiam swoje sprawy i proszę o radę. Na końcu odmawiam Ojcze nasz.
Kończę znakiem Krzyża.

Blok 3 - Refleksja

Czas trwania ok. 15 minut.
Po zakończeniu ćwiczenia przez kwadrans albo siedzię, albo chodzę i zastanawiam się, jak mi się powiodło w kontemplacji lub rozmyślaniu. Jeżeli źle, myślę co było tego przyczyną, i jeżeli ją odnajduję, wyrażam żal, żebym się mógł w przyszłości poprawić. Jeżeli zaś dobrze, dziękuję Bogu, Panu naszemu i następnym razem będę postępował podobnie.
Po medytacji dokonuję refleksji, zastanowiam się czy miejsce, pozycja i czas były odpowiednie, czy moje myśli zbyt często nie uciekały, myślę nad odpowiedziami, które otrzymałem w czasie kontemplacji, moimi postanowieniami. Wszystkie te uwagi zawsze zapisuję. Refleksję można podjąć już w innym miejscu, (np. przechadzając się po korytarzu lub ogrodzie) lub innym czasie (niezbyt odległym).

AD MAIOREM DEI GLORIAM- na większą chwałę Bożą!

Posłuchaj „Wprowadzenia do Medytacji Ignacjańskich” o. Remigusza Recława SJ    

Jeśli potrzebujesz dodatkowych informacji odwiedź strony: www.remi.jezuici.pl lub www.mocni.jezuici.pl lub

Opracowano na podstawie:
Św. Ignacy Loyola: „ Ćwiczenia duchowne ”
Remigiusz Recław SJ www.mocni.jezuici.pl
Jarosław Studziński SJ www.puncta.blox.pl
www.brewirz.pl

Jeśli potrzebujesz dodatkowych informacji lub wsparcia